Sonet [Polish translation]

Gdy ona śpi rozkosznie śniąc

o starym ogrodzie pachnącym kwiatami i nocą,

ja jestem wiatrem wiejącym od okna

i wszystko jest jak kwiecista bryza.

Gdy ona śpi i nieświadomie

wpada w wielką głębinę niepamięci...

Ja jestem pszczołą, która wbija rozpalone

żądło – ta furia! ten ogień! – w jej pierś.

Ta, która była jak symbol, magią i elegancją,

lekkością ruchu, jest teraz płaczem i krzykiem.

A ja, sprawca jej bólu, ze słodyczy

tworzę rozkoszne cząsteczki grzechu,

zaś Miłość – która widzi tę walkę nie patrząc1 -

oczarowana, usypia z uśmiechem.

1. dosł. "z zamkniętymi oczami"