Πού είναι το όνειρο που μου έδωσες;
Που είναι η θάλασσα που μου υποσχέθηκες;
Με καίει ο πάγος των χεριών σου
Με έσυρες στην πιο μεγάλη θλίψη
Με βεβήλωσες και με έσπασες
Και ακόμα σε προστατεύω εδώ στο πλευρό μου
Κοίτα με και πες μου αμέσως
Τι νιώθεις όταν αγγίζεις το δέρμα μου
Πες στη λήθη ότι...
Ο άνεμος φυσάει μακρυά αυτή την αγωνία
Γιατί στα χέρια σου δίνω τη ζωή μου
Γιατί σε βρίσκω όταν δεν υπάρχει έξοδος
Γιατί κλείνω τον εαυτό μου στα χείλη σου
Ακόμα και αν αυτή η πληγή αιμοραγεί θάλασσες
Δεν είναι ένοχη η ρουτίνα
Που αυτή η αγάπη σβήνει σε κάθε γωνία
Που δεν μπόρεσα να εκτιμήσω, ίσως
Τι πρέπει να κάνω για να γυρίσω πίσω;
Δεν μπορώ να σε αγαπάω περισσότερο,
μόνο να σε αγαπάω περισσότερο
Τόσο λευκή η ψυχή που δεν μπορώ
Να αγαπηθώ από άλλα φιλιά
Που πεθαίνουν κάθε πρωί
Και ντύνονται με αναμνήσεις
Νεκρών φεγγάριών από τη στιγμή
Που δεν τα έθαψα κάτω από το μαξιλάρι σου
Κοίτα με και πες μου αμέσως
Τι νιώθεις όταν αγγίζεις το δέρμα μου
Πες στη λήθη ότι...
Ο άνεμος φυσάει μακρυά αυτή την αγωνία
Γιατί στα χέρια σου δίνω τη ζωή μου
Γιατί σε βρίσκω όταν δεν υπάρχει έξοδος
Γιατί κλείνω τον εαυτό μου στα χείλη σου
Ακόμα και αν αυτή η πληγή αιμοραγεί θάλασσες
Δεν είναι ένοχη η ρουτίνα
Που αυτή η αγάπη σβήνει σε κάθε γωνία
Που δεν μπόρεσα να εκτιμήσω, ίσως
Τι πρέπει να κάνω για να γυρίσω πίσω;
Δεν μπορώ να σε αγαπάω περισσότερο,
μόνο να σε αγαπάω περισσότερο
Δεν είναι ένοχη η ρουτίνα
Που αυτή η αγάπη σβήνει σε κάθε γωνία
Που δεν μπόρεσα να εκτιμήσω, ίσως
Τι πρέπει να κάνω για να γυρίσω πίσω;
Δεν μπορώ να σε αγαπάω περισσότερο,
μόνο να σε αγαπάω περισσότερο