Πήγαινε, πήγαινε,
έτσι κι αλλιώς δεν είναι ο έρωτας που φεύγει.
Πήγαινε, πήγαινε,
ο έρωτας μένει ξύπνιος
έστω και εάν είναι αργά και βρέχει,
μα πήγαινε, πήγαινε,
απομένουν κεριά και κρασί και αστραπές
στο δρόμο για το Πεπρωμένο.
Πήγαινε, πήγαινε,
τα ξέρω αυτά τα βράδια χωρίς εσένα•
το ξέρω, το ξέρεις
η σιωπή κάνει το θόρυβο
των βημάτων σου που απομακρύνονται,
μα πήγαινε, πήγαινε,
γνωρίζω τα ερωτικά μου γράμματα
και την πικρή γεύση του πρωινού.
Αλλά
δεν είναι ο έρωτας που φεύγει,
ο χρόνος ναι,
μας κλέβει κι έπειτα μας στεγνώνει την καρδιά.
Χαμογέλα μου ακόμη,
δεν έχω τίποτα να περιμένω,
μόνο το στήθος σαν του πουλιού το δικό σου...
μόνο ένα γαλήνιο ύπνο αύριο...
Μα πήγαινε, πήγαινε,
γνωρίζω τα ερωτικά μου γράμματα
και την πικρή γεύση του πρωινού.
Το ξέρω, το ξέρεις
να φαντάζεται κανείς σαν τυφλός
κι έπειτα να σκοντάφτει
σε δυο λέξεις,
τι νόημα έχει μετά να μιλάει
για να εξηγήσει και στο μεταξύ, στο μεταξύ
εμείς τρέχουμε επάνω σε μία κλωστή, μία εποχή
μία λεπτή ανησυχία.
Αλλά
δεν είναι ο έρωτας που φεύγει,
ο χρόνος ναι,
μας κλέβει κι έπειτα μας στεγνώνει την καρδιά.
Χαμογέλα μου ακόμη,
δεν έχω τίποτα να περιμένω,
μόνο το στήθος σαν του πουλιού το δικό σου...