Slipping Through My Fingers [Polish translation]

Ze szkolną torbą w dłoni wychodzi wczesnym rankiem z domu,

machając na pożegnanie z roztargnionym uśmiechem.

Patrząc, jak odchodzi, czuję przypływ dobrze mi znanego smutku

i muszę usiąść na chwilę.

To poczucie, że tracę ją na zawsze,

nigdy naprawdę nie wszedłszy w jej świat…

Cieszę się zawsze, gdy mogę śmiać się wraz z nią –

tą zabawną dziewczynką.

Cały czas wymyka mi się z rąk.

Próbuję chwytać każdą minutę,

emocje, które w sobie niesie.

Cały czas wymyka mi się z rąk.

Czy naprawdę widzę, co tkwi w jej głowie?

Za każdym razem, gdy myślę, że za chwilę się dowiem,

ona już się zmienia1,

cały czas wymykając mi się z rąk.

Zaspane oczy, ona i ja przy śniadaniowym stole…

Na wpół śpiąc pozwalam, by cenny czas umykał.

Potem, gdy jej nie ma, pojawia się to dziwne uczucie melancholii

i poczucie winy, którego nie umiem wyprzeć.

Co się stało z tymi wspaniałymi przygodami,

miejscami, które miałyśmy razem zwiedzić?

(Cały czas wymyka mi się z rąk)

Cóż, część z tego nam wyszła, ale większość nie,

a dlaczego – po prostu nie wiem.

Cały czas wymyka mi się z rąk.

Próbuję chwytać każdą minutę,

emocje, które w sobie niesie.

Cały czas wymyka mi się z rąk.

Czy naprawdę widzę, co tkwi w jej głowie?

Za każdym razem, gdy myślę, że za chwilę się dowiem,

ona już się zmienia,

cały czas wymykając mi się z rąk.

Czasem żałuję, że nie mogę zamrozić tej chwili

i uratować przed figlami, które płata czas.

Wymyka mi się z rąk,

cały czas wymyka mi się z rąk.

Ze szkolną torbą w dłoni wychodzi wczesnym rankiem z domu,

machając na pożegnanie z roztargnionym uśmiechem.

1. dosł. "ona dalej rośnie"