La Solitudine [Polish translation]

Marco wyjechał i już nie powróci,

pociąg o siódmej trzydzieści, jego nie ma,

pozbawione zostało duszy serce z metalu,

w porannym chłodzie poszarzałego miasta,

w szkole ławka jest pusta,

Marco jest obecny wewnątrz mnie,

jego słodki dech utrzymuje się pośród moich myśli,

wielkie odległości zdają się dzielić nas,

lecz serce intensywnie pulsuje wewnątrz mej piersi,

kto wie, czy ty będziesz myślał o mnie,

czy ty kiedykolwiek rozmawiasz z rodzicami,

czy skrywasz się tak jak ja,

unikasz spojrzeń i przesiadujesz

zamknięty w sypialni, ty nie chcesz jadać,

ściskając tulisz się do poduszki,

płaczesz i nie wiesz

ile jeszcze bólu sprawi ci samotność...

Marco, w moim pamiętniku zachowuję zdjęcie,

ty masz oczy dziecka odrobinę nieśmiałego,

mocno tulę je do serca i wyczuwam twoją obecność,

pośród zadań z angielskiego i matematyki,

twój ojciec i jego decyzje, cóż za monotonia,

przez własną pracę on zabrał cię ze sobą,

pewnie nigdy nie spytał, co o tym sądzisz,

rzekł: ''Pewnego dnia mnie zrozumiesz'',

kto wie, czy ty będziesz myślał o mnie,

czy ty będziesz rozmawiał z przyjaciółmi,

aby już nie cierpieć z mojego powodu,

ale ty wiesz, że to nie jest łatwe,

w szkole ja już nie wytrzymuję,

i tych popołudniowych godzin, kiedy cię nie ma,

nauka nie przynosi żadnego pożytku,

wszystkie myśli skupiają się na tobie,

nie sposób rozdzielić naszego wspólnego życia,

proszę cię, moje kochanie, zaczekaj na mnie...

lecz ja nie wiem, czy mam cię łudzić

Samotność między nami,

ta cisza obecna wewnątrz mnie,

życie bez ciebie napawa niepokojem,

proszę cię, zaczekaj na mnie,

bowiem ja nie potrafię obyć się bez ciebie,

nie da się rozdzielić naszej wspólnej historii,

naszej wspólnej historii,

ta samotność