Favola [Greek translation]

Και λενε,πως απο μονος του

σε δεντρο μεταμορφωθηκε,

και δικια του ηταν η επιλογη

ακινητος να στεκει,και κειτοταν εκει,να

βλεπει τη γη καινουρια ανθη να γεννα.

ετσι,

φωλια εγινε για λαγους και πουλια,

ο ανεμος του 'φερνε του ρετσινιου

τις γευσεις και τ'αγριομελου

κι η βροχη τον μουσκευε,

''η ευτυχια μου-μεσα του ελεγε-

να-τη,να-τη,τωρα τη βρηκα,τωρα που

'μαι καλα,και που ολον τον καιρο για μενα

εχω,που κανεναν πια αναγκη δεν εχω,

να παια ειναι η χαρα του να ζεις''.

μα μια μερα,δυο ματια τον προσπερνανε,

μιας κοπελλιας τα ματια,που 'χαν απ'

τον ουρανο κλεψει τη λαμψη του.

κι ενιωσε τις ριζες του να τρεμουν,

και τι σαστισμα ξαφνου μεσα του,

τουτο που μονο ενας αντρας χωρις

γυναικα ξερει τι 'ναι,'

και τα κλαδια του μακρυνε

για να την αγγιξει

κι η ετυχια,ενιωσε,πως ποτε του απειρου το μισο δεν μπορει να'ναι,

τωρα,μαζι ηταν κι ηλιος και φεγγαρι,

πετρα και συννεφο,

γελουσε κι εκλαιγε μαζι,

κι ετσι απλα,

αρχιζε να ζει,

τωρα ,

ηταν το τραγουδισμα που τη μεγαλη,

την πελωρια του μοναξια γεμιζε,

κεινο ηταν,το αληθινο κομματι που

καθε παραμυθι ερωτικο εχει,

για να 'ναι πιστευτο.