Последний танец зимы [Poslednyi tanets zimy] [Polish translation]

Świeże powietrze pachnie zimą,

przypadkowo wdychałam śnieg.

Z każdym wdechem stawałam się inną,

absolutnie innym człowiekiem.

Trajektoriami płynnych ruchów

napisaliśmy razem historię

na dziewiczej białej piance,

o ostatnim tańcu zimy.

Diamentowy pył błyszczy na palcie,

klejnoty we włosach,

obsypują nas perłami szczodre niebiosa.

Piękna i bogactw wystarczyło dla wszystkich,

to rzeczywistość.

Nie byłam pewna, póki nie wdychałam śniegu, że wciąż żyję.

Jesteśmy jak dwa pociągi jadące obok siebie,

które w szczerym polu zatrzymał śnieg,

i ludzie w ich oknach do siebie

się uśmiechają, machają rękami.

Śnieżnobiały brokat usypał zaspy,

Zniszczenia i brud niewidoczne.

W głowie taka jasność, spokój i pustka

od ostatniego tańca zimy.

Diamentowy pył błyszczy na palcie,

klejnoty we włosach,

obsypują nas perłami szczodre niebiosa.

Piękna i bogactw wystarczyło dla wszystkich,

to rzeczywistość.

Nie byłam pewna, póki nie wdychałam śniegu, że wciąż żyję.

Trzymaj mnie za rękę

w gęstej mgle zamieci,

wydaje się, że więcej niczego nie potrzeba,

Trzymać ciebie za rękę,

Krążyć nie zwalniając,

oddychać nie dławiąc się,

kochać bez wątpliwości.

Usiedliśmy w metrze naprzeciw,

każdy z nas zajął wolne miejsce,

umawiamy się, kiedy wysiąść,

uśmiechając się i robiąc gesty.

A dziewczynka nie spuszcza nas z oczu,

nie wiedząc, że jesteśmy sobie bliscy.

Ona myśli, że dopiero teraz zrozumiała,

jak poznają się ludzie z ludźmi.

Diamentowy pył błyszczy na palcie,

klejnoty we włosach,

obsypują nas perłami szczodre niebiosa.

Piękna i bogactw wystarczyło dla wszystkich,

to rzeczywistość.

Nie byłam pewna, póki nie wdychałam śniegu, że wciąż żyję.