Η Φύση είναι ένας ναός, όπου κολώνες ζωντανές
Να ξεφεύγουν αφήνουν κάποτε αξεδιάλυτες κουβέντες·
Ο άνθρωπος διαβαίνει εκεί μέσα σε δάση από σύμβολα
Που τον παρατηρούν με φιλικές ματιές.
Σαν μακρινοί αντίλαλοι που απ’ την απόσταση συγχέονται
Μες σε σκοτεινή κι απύθμενη ενότητα,
Σαν τη νύχτα πελώρια και σαν την αστραπή,
Τ’ αρώματα, τα χρώματα κι οι ήχοι ανταποκρίνονται.
Τ’ αρώματα είναι δροσερά σαν παιδικά κορμιά,
Σαν φλάουτα τρυφερά, σαν τα λειβάδια χλοερά
Κι άλλα μολυσμένα, πλούσια και θριαμβικά.
Τη διάχυση κατέχοντας των άπειρων πραγμάτων,
Σαν το κεχριμπάρι, το μόσχο, το λιβάνι, το μοσχολίβανο,
Που τραγουδούν του μυαλού και των αισθήσεων τις παραφορές