The Poet and the Pendulum [Greek translation]

[Μέρος 1: Τα λευκά εδάφη της Εμπάθικα]

Το τέλος.

Ο τραγουδοποιός είναι νεκρός.

Η λεπίδα έπεσε πάνω του.

Τον πήρε στα λευκά εδάφη της Εμπάθικα,της αθωότητας...

Εμπάθικα...

Αθωότητα...

[Μέρος 2: Σπίτι]

Ο ονειροπόλος και το κρασί,

Ποιητής χωρίς ομοιοκαταληξία,

Μια χήρα συγγραφέας ξεσκίζεται από τις αλυσίδες της Κολάσης.

Ένας τελευταίος τέλειος στίχος...

Είναι ακόμα το ίδιο παλιό τραγούδι.

Ω! Χριστέ μου, πόσο μισώ αυτό που έχω γίνει

Πάρε με σπιτι!

Ξέφυγε, τρέξε μακριά, πέτα μακριά...

Οδηγησέ με έξω από του ονειρευτή το καταφύγιο.

Δεν μπορω να κλάψω, γιατι ο ώμος μου κραυγάζει περισσότερο,

Δεν μπορω να πεθάνω,εγώ, μία πόρνη για τον ψυχρό αυτό κόσμο.

Συγχωρεσέμε που έχω δύο πρόσωπα.

Ένα για τον κόσμο,

ένα για το Θεό, προστατεψέ με!

Δεν μπορω να κλάψω, γιατι ο ώμος μου κραυγάζει περισσότερο,

Δεν μπορω να πεθάνω,εγώ, μία πόρνη για τον ψυχρό αυτό κόσμο.

Το σπίτι μου ήταν εκεί και έπειτα, εκείνα τα λιβάδια του παραδείσου,μέρες γεμάτες περιπέτεια,

κάθε μία με ένα χαμογελαστό πρόσωπο.

Σε παρακαλώ, όχι άλλα λόγια,

σκέψεις από ένα κομμένο κεφάλι.

Όχι πια άλλους επαίνους,

Πες μου μια φορά ότι η καρδιά μου πράττει σωστά.

Πάρε με σπίτι!

Ξέφυγε, τρέξε μακριά, πέτα μακριά...

Οδηγησέ με έξω από του ονειρευτή το καταφύγιο.

Δεν μπορω να κλάψω, γιατι ο ώμος μου κραυγάζει περισσότερο,

Δεν μπορω να πεθάνω,εγώ, μία πόρνη για τον ψυχρό αυτό κόσμο.

Συγχωρεσέμε που έχω δύο πρόσωπα.

Ένα για τον κόσμο,

ένα για το Θεό, σώσε με!

Δεν μπορω να κλάψω, γιατι ο ώμος μου κραυγάζει περισσότερο,

Δεν μπορω να πεθάνω,εγώ, μία πόρνη για τον ψυχρό αυτό κόσμο.

[Μέρος 3: Ο ειρηνικός]

Το τοπίο λάμπει με τυρκουάζ καταράχτες,

με βαθιά ομορφιά

παντα ελεύθερη.

Η πτυχή μου βαθιά στο μπλε,

κάτω από τον πόνο,

βαθιά μες τη βροχή.

Φιλί για καληνύχτα για ένα παιδί στο χρόνο,

λεπίδα που ταλαντεύεται το νανούρισμα μου.

Στην όχθη καθήσαμε και ελπίζαμε,

κάτω από το ίδιο χλωμό φεγγάρι

του οποίου το καθοδηγηστικο φως εσένα,

επέλεξε εσάς όλους.

''Φοβάμαι, φοβάμαι τόσο.

Βιάστηκα ξανά, και ξανά, και ξανά...

Ξέρω ότι θα πεθάνω μόνος,

αλλά αγάπησα.

Έζησες αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα για να ακούς τους ηχους των όπλων,

αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα για να βρεις τον εαυτό σου να ουρλιάζει καθε βράδυ,

Έζησες αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα για να δεις τους φίλους σου να σε προδώνουν.

Είχα χρόνια δεμένος σε αυτον τον βωμό

Τώρα έχω μόνο 3 λεπτά και μετράω.

Απλά εύχομαι η παλίρροια να προλάβει να με σκεπάσει πρώτη και να μου δώσει τον θάνατο που πάντα λαχταρούσα''.

[Μέρος 4: Σκοτεινό παιχνίδι πάθους]

Ο 2ος ληστής δεξιά απότον Χριστό

Τιμωριμένος για παιδοκτονία

Ο κόσμος θα χαρεί σήμερα

Καθως τα κοράκια θα γιορτάζουν στο σάπιο σώμα του ποιητή

Ο καθένας πρέπει να θάβει μόνος του

Όχι πακέτο για να θάψεις την καρδιά της πέτρας

Τωρα αυτος είναι σπίτι στην Κόλαση που τον εξυπηρετεί καλά

Σκοτώθηκε από την καμπάνα, χτυπάει πένθιμα για τον αποχαιρετισμό του

Το πρωί ξημέρωσε πάνω στον βωμό του

Παραμένει για το σκοτεινό παιχνίδι πάθους

Εκτελείται από τους φιλους του χωρις ντροπή

Φτύνουν στον τάφο του καθώς ήρθαν

Ξέφυγε, τρέξε μακριά, πέτα μακριά...

Οδηγησέ με έξω από του ονειρευτή το καταφύγιο.

Δεν μπορω να κλάψω, γιατι ο ώμος μου κραυγάζει περισσότερο,

Δεν μπορω να πεθάνω,εγώ, μία πόρνη για τον ψυχρό αυτό κόσμο.

Συγχωρεσέμε που έχω δύο πρόσωπα.

Ένα για τον κόσμο,

ένα για το Θεό, προστατεψέ με!

Δεν μπορω να κλάψω, γιατι ο ώμος μου κραυγάζει περισσότερο,

Δεν μπορω να πεθάνω,εγώ, μία πόρνη για τον ψυχρό αυτό κόσμο

''Σήμερα κατά το έτος του Άρχοντα μας, 2005

Ο Τουόμας καλειται από την έγνοια του κόσμου

Αυτός σταματάει να κλαίει στο τέλος κάθε όμορφης μέρας

Η μουσικη που έγραψε είχε τόσο καιρο χωρίς σιωπή

Αυτός βρέθηκε γυμνός και νεκρός

Με ένα χαμόγελο στο προσωπό του, ένα στυλό και 1000 σελίδες διεγραμμένου κειμένου''

Προστατεψέ με!

[Μέρος 5: Μητέρα & Πατέρα]

Μείνε ακλόνητος γιε μου

Είσαι σπίτι

Ω! πότε έγινες τόσο κρύος;

Η λεπίδα θα συνεχίσει να κατεβαίνει

Το μόνο που χρειάζεσε είναι να νιώσεις την αγάπη μου

Ψάχνεις την ομορφιά, βρίσκεις το στήριγμα σου

Προσπαθείς να τους προστατέψεις όλους, δεν αιμορραγείς πια

Έχεις τόσους ωκεανούς μέσα σου

Στο τέλος, πάντα θα σε αγαπώ

Η αρχή.