Εσύ είσαι η λύπη στα μάτια μου
Που κλαίνε σιωπηλά για την αγάπη σου
Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και βλέπω στο πρόσωπο μου
Τον χρόνο που υπέφερα από το αντίο σου
Αναγκάζω την σκέψη μου να σε ξεχάσει
Αφού πάντα σκέφτομαι το χθες
Προτιμώ να κοιμάμαι παρά να είμαι ξύπνια
Πόσο θα ήθελα, να ζούσες
Τα ματάκια σου να μην έκλειναν ποτέ
και να τα βλέπαμε
Αγάπη αιώνια και αξέχαστη
Αργά ή γρήγορα θα είμαι μαζί σου
Για να συνεχίσουμε να αγαπιόμαστε
Υπέφερα τόσο από την απουσία σου
Από εκείνη τη μέρα μέχρι σήμερα, δεν είμαι χαρούμενη
Και παρόλο που έχω ήσυχη τη συνείδηση μου
Ξέρω ότι μπορούσα να κάνω περισσότερα για σένα
Σκοτεινή μοναξιά ζω
Την ίδια μοναξιά του μνήματος σου
Εσύ είσαι η αγάπη για την οποία έχω
Την πιο πικρή ανάμνηση του Ακαπούλκο