Nei giardini che nessuno sa [Greek translation]

Νιώσε εκείνο το τραχύ δέρμα

Ένα έντονο κρύο μέσα στην ψυχή

Δυσκολεύεται κι ένα δάκρυ να πέσει κάτω

Υπερβολικές προσμονές πίσω από την γωνία

Χαρές που δεν σου ανήκουν

Αυτός ο αδιάλλακτος καιρός παίζει εναντίον σου

Ιδού έπειτα πως καταλήγει ο καθένας

Καθηλώσου σ'ένα παράθυρο

Εμείς μελαγχολικοί θεατές

Των παράλογων απολαύσεων

Τόσα πολλά ταξίδια αφού είχαν ήδη αναβληθεί

Άδειες βαλίτσες από μια αιωνιότητα

Αυτός ο πόνος που δεν ξέρεις τι είναι

Μόνο αυτός που ποτέ δεν θα σ'εγκαταλείψει

Ποτέ

Είναι ένα καταφύγιο εκείνη η δυσφορία

Τόση πολύ βιασύνη στην ανάπτυξη σου

Δεν γίνονται πλέον θαύματα

Όχι τώρα πια

Μην δίνεις σημασία σε εκείνες τις κούκλες

Μην αγγίξεις εκείνα τα χάπια

Εκείνη η καλόγρια έχει ωραίο χαρακτήρα

Ξέρει να τον πλάθει με τις ψυχές

Θα σου έδινα τα μάτια μου για να δεις αυτό που δεν βλέπεις. Την αποφασιστικότητα ,την ευθυμία για σου αποσπάσω γι'άλλη μια φορά χαμόγελα. Να σου λέω ναι, Πάντα ναι και να καταφέρω να σε κάνω να πετάξεις όπου θελήσεις,όπου γνωρίζεις,δίχως πια εκείνο το βάρος στην καρδιά. Να σου κρύψω τα σύννεφα,αυτόν τον χειμώνα Που σε πληγώνει.Να σου γιατρέψω τις πληγές και τέλος Μερικά δόντια επιπλέον για να τρως. Κι έπειτα να σε βλέπω να γελάς κι ύστερα να σε βλέπω ακόμα να τρέχεις. Ξέχνα,υπάρχει αυτός που αφηρημένα παραμελεί ένα λουλούδι,που αφηρημένα παραμελεί μια Κυριακή.

Κι έπειτα σιωπές,κι έπειτα σιωπές

σιωπές

Στους κήπους που κανείς δεν ξέρει

Καθένας αναπνέει την ματαιότητα

Υπάρχει σεβασμός, μεγάλη καθαριότητα

Και σχεδόν τρέλα

Δεν ξέρεις πόσο όμορφο είναι να σε πιάνω

Να βρίσκεσαι ξανά εδώ για να σε υπερασπίζομαι

Και να σε ντύνω και να σε χτενίζω, ναι

Και να σου ψιθυρίζω μην "παραδίνεσαι"

Στους κήπους που κανείς δεν ξέρει

Πόση ζωή εδώ σέρνεται

Μόνο ενοχλήσεις,μικρές αναιμίες

Δεν είμαστε τίποτα χωρίς φαντασιώσεις

Στήριξε τους,βοήθησε τους,σε παρακαλώ μην τους αφήσεις να πέσουν. Ντελικάτοι,αδύναμοι,μην τους αρνηθείς λίγο από την αγάπη σου. Αστέρια που τώρα σιωπούν, αλλά θα δώσουν ένα στίγμα σ'εκείνον τον ουρανό. Οι άνθρωποι δεν λάμπουν αν δεν είναι κι αυτοί αστέρια. Χέρια που τώρα τρέμουν,γιατί ο άνεμος φυσά δυνατότερα. Μην τους αφήσεις,όχι τώρα,που δεν τους εκπλήσσει ο θάνατος. Εμείς είμαστε οι ανίκανοι, που και να έχουμε κάπου κάπου δεν δίνουμε.Ξέχνα,υπάρχει αυτός που αφηρημένα παραμελεί ένα λουλούδι, που αφηρημένα παραμελεί μια Κυριακή

Κι έπειτα σιωπές,κι έπειτα σιωπές

σιωπές