Manolis Lidakis - Η σιωπή [I siopí]

Κάποια τύχη κακή και μυστήρια το ‘φερε μάλλον

και σταμάτησαν όλοι ταυτόχρονα να συζητούν

ξαφνικά δεν μπορούσε να δει πια ο ένας τον άλλον

ψάχναν όλοι παράλογους τρόπους να βρουν να κρυφτούν

Μια μικρή και ασήμαντη παύση μια στιγμή δίχως λόγια

μια υγρή σιωπηλή και τυχαία ωραία στιγμή

σε θολά ξεχασμένα κρυμμένα του μυαλού σου υπόγεια

να γυρίσεις να ψάξεις να νιώσεις είναι μια αφορμή

κι είναι τόσα που έχεις ξεχάσει

Η σιωπή είναι γλώσσα που αλλιώς τον μετράει το χρόνο

κομματιάζει τα όσα νομίζεις κι όσα ψεύτικα λες

και στις άχρηστες ώρες που πέρασες σε τρέχει και μόνο

σταματάει σε κείνες τις λίγες που ήταν καλές

κι οι καλές είναι πάντα πιο λίγες

Η σιωπή είναι νόμος κρυφός που τον ξέρουνε λίγοι

μια παγίδα της νύχτας μια πλευρά σκοτεινή της ψυχής

μια στιγμή που γυρεύεις αιτίες για όλα αυτά που ‘χουν φύγει

μια στιγμή που σε φτάνει στην άκρη της αντοχής

τότε είναι που παίρνει να βρέχει