L'ultima luna [Polish translation]

Siódmy księżyc

to ten z lunaparku1.

Małpa krążyła

od karuzeli do baru,

podczas gdy boski anioł przeklinał,

naprężając pierś –

wielkie mięśnie i niewiele ciała –

nieszczęsny cholerny anioł.

Szósty księżyc

to było serce nędzarza,

który, choć przeklinał dzień swych narodzin,

zawsze się śmiał.

Od lat nie widział pościeli;

rękami, rękami brudnymi od węgla

macał tyłek jakiejś damy,

i śmiał się, i macał;

wydawało się, że to on jest panem.

Piąty księżyc

napędził strachu wszystkim.

Była to głowa człowieka,

który w obliczu śmierci grał w bilard.

Był wysoki i elegancki,

ani młody, ani stary,

może chory.

Na pewno był chory,

bo z ucha wyciekała mu krew.

Czwarty księżyc

to był rząd więźniów,

którzy maszerowali

wzdłuż szyn kolejowych.

Mieli zakrwawione stopy,

a ręce, a ręce, a ręce bez rękawiczek.

Ale nie przejmujcie się:

niebo jest pogodne;

dziś nie ma ich już tylu.

Trzeci księżyc

wszyscy wyszli oglądać.

Był taki wielki,

że niejeden pomyślał o Bogu Ojcu.

Zaprzestano zabaw i pogasły światła;

rozpętało się piekło.

Ludzie uciekali do domu,

bo tej nocy

powróciła zima.

Drugi księżyc

wywołał rozpacz wśród cyganów.

Ktoś nawet odciął sobie palec.

Poszli do banku przeprowadzić transakcję

ale – co za zamieszanie! –

większość zabrała psy i dzieci

i pobiegła na stację.

Ostatni księżyc

ujrzał jedynie pewien noworodek.

Miał oczy okrągłe, czarne i głębokie

i nie płakał.

Wielkimi skrzydłami włożył sobie księżyc w ręce,

w ręce

i odfrunął… i odfrunął;

to był człowiek przyszłości.

I odfrunął… i odfrunął…;

to był człowiek przyszłości.

1. Po włosku "księżyc" to "luna", stąd gra słów, której po polsku nie udało mi się oddać.