Z tobą chcę oglądać świat

Zbigniew:

Z tobą chcę oglądać świat,

wśród wysokich błądzić traw.

Wtedy to wszystko, to, to, co widzę, czuję,

naprawdę jest.

Kwitnie sad, powiał wiatr,

tak, jak śnieg, sypnął kwiat –

wszystko to naprawdę jest.

Zdzisława:

Z tobą chcę oglądać świat.

Jaki piękny księżyc, patrz!

Widzisz to, to, co ja, jakie to jest proste!

Oba: Wystarczy być.

Jaki świt, jaki blask,

jaki śpiew, jaki ptak –

wszystko to, to wszystko w nas.

Zdzisława: Gdy ty i ja, cały świat jest dla nas,

Oba: gdy ty i ja,

zapach łąk, plaży piach,

nocy mrok, światło dnia –

wszystko to, gdy ty i ja.

Wiem to, czuję, życie mnie nie mija,

obok ciebie ważna każda chwila.

Zdzisława:

Żyję znów,

gdy jesteś tu,

w obłoku snów.

Zbigniew:

Piękny świat dziś znów ma sens,

naprawdę jest to takie proste.

Oba:

Spójrz, jak wszystko się niezmiennie zmienia!

Nigdy dosyć tego zachwycenia.

Zbigniew:

Widzisz, spójrz,

znów zakwitł bez,

to wszystko jest.

Znów widzę sad, kwitnący sad,

gdy płatków śnieg na nasze głowy spadł.

Zdzisława:

Z tobą chcę oglądać świat.

Jaki piękny księżyc, patrz!

Widzisz to, to, co ja, jakie to jest proste!

Oba: Wystarczy być.

Jaki świt, jaki blask,

jaki śpiew, jaki ptak –

wszystko to, to wszystko w nas.

Zdzisława: Gdy ty i ja, cały świat jest dla nas,

Oba: gdy ty i ja,

zapach łąk, plaży piach,

nocy mrok, światło dnia –

wszystko to, gdy ty i ja.

Zbigniew: Z tobą chcę oglądać świat,

Zdzisława: wciąż niezmiennie zmienny.

Zbigniew: Z tobą chcę oglądać świat,

Zdzisława: codziennie codzienny świat.