Una leyenda [Polish translation]

Gdy było lato lubił

iść daleko od domu

i wspinać się na górę,

oglądać wschód słońca,

słuchać śpiewu wodospadów

i kołysanki szuwar,

patrzeć, jak rosną łany pszenicy,

jak płynie jego rzeka pełna wody;

i śpiewać, idąc ścieżkami,

o swej wolności i swych nadziejach;

i zakochiwać się w gwieździe

pomiędzy nocą a brzaskiem.

Zimy spędzał

w cieple chaty.

I czuł się poetą

między poetami,

zdobywcą serc,

wiecznym pielgrzymem,

współtowarzyszem losu

i przyjacielem swych przyjaciół,

kochankiem, gdy nadchodziła noc,

gwiazdy i rosy.

Żył bohemą

z rozdwojonym sercem,

a jego dusza była deszczem,

który zraszał drogi.

Po górach słychać było

jego śpiew i jego modły.

I mimo, że odszedłeś

zbyt wcześnie z tego świata,

opuściłeś swą górę i swą rzekę,

twe spojrzenie pozostało w rosie,

twój głos słychać w wietrze,

twe smutki zostały w pyle na drodze,

twa dusza - między górami,

a twe łzy - w rzece.

Twa wolność i nadzieja

nie odeszły wraz z tobą.

Twa wolność i nadzieja

dalej idą tymi samymi drogami.

W górach i nad rzekami wciąż

słychać śpiew tego Indianina.