Σαν καφενείο [San kafeneío] lyrics

Τον στεναγμό μου πια δεν τον ακούς;

Η νύχτα λες που αναστενάζει;

Τα ρούχα σου ραντίζω μ’ αγιασμούς

και λέω είναι μπόρα θα περάσει

Από το σπίτι δεν περνά κανείς

ούτε οι φίλοι κι οι γειτόνοι.

Η στέγη δε χαμήλωσε θαρρείς;

Μα είναι η αγάπη που τελειώνει.

Σαν καφενείο με κλειστά παράθυρα

και σ’ ένα δρόμο ερημικό έγειρε τώρα η καρδιά σου.

Και σαν τον πόλεμο τον ξαφνικό με τα σημάδια

στο λαιμό ζεστή με πήραν απ’ την αγκαλιά σου