Ona sanja o Ljubljani [Polish translation]

Ona śni o Lublanie,

gdy każdego ranka wstaje o piątej.

Ona śni o Lublanie,

oczy są ciężkie i senne.

Na stacji czeka pociąg,

i już osiem lat jest takich samych,

wczoraj był deszcz i mrok,

niebo jest dziś czyste.

Mama nie dała jej nadziei,

a ojciec zapomniał ją przytulić.

Nie chce być stara w duszy,

a w snach maluje sobie lepszy świat.

Ona śni o Lublanie,

gdy na pierwszej przerwie idzie na papierosa

i popiół zwiał z wiatrem,

jakby nie chciał być uwięziony.

Niech nie idzie - to jej powiedz,

bo oddycham dla niej,

bez niej moje życie będzie szło w ciemność.

Niech nie idzie - to jej powiedz,

że dałbym jej wszystko,

wiarę w siebie, sny, nadzieje.

Dokąd mnie prowadzi to życie,

teraz przeklina bez słów,

bo ma dość czekania

długich dni i lat.

Dokąd ją zabierze szara droga,

jej skryta nadzieja.

Chciałaby ze wsi do miasta,

ale kto jej otworzy drzwi.

Ona śni o Lublanie

i nie wie, że tam również ludzie są sami.

Od smutku jest ślepa

i nie wie, jak piękna jest sama w sobie.

Ona śni o Lublanie,

bo chciałaby iść naprzód

i nie wie, że jest ktoś, gdzieś,

kto cicho śni o niej.

Niech nie idzie - to jej powiedz,

bo oddycham dla niej,

bez niej moje życie będzie szło w ciemność.

Niech nie idzie - to jej powiedz,

że dałbym jej wszystko,

wiarę w siebie, sny, nadzieje. x2

Ona śni o Lublanie...