Kayıp [Persian translation]

ابرها به رنگ سیاه غمگینی نقاشی شدند

این بارون های ناز، واسه هر دوی ما گریه میکنن

امیدم کم شده و زمان پیش میره

جدایی ارباب و ما عشاق , بندگان اوییم

دستان تو در دستان من رنگ پریده شدن

یه پرنده ترسوی زخمی بود

پرزد و پرواز کرد و رفت ، به خاطر عشقی که به انتها رسیده بود

ای کاش میتونستم بهت بگم ، راه همیشه برات باز باشه

(ای کاش میتونستم باهات خداحافظی کنم)

اما گلوم خشک شده ،کلماتم گم شدن

دیگه هیچگاه در طول زندگیم عاشق کسی نمیشم

چون قلبم دراین بدن گم شده

فرشتگان از بهشت های سپید به پایین میان

دعاها و آرزوهاشون از تو محافظت خواهد کرد

اما من هر روز از حسرت نبود تو پراکنده تر میشم

در سرزمین های دور از این عشق

ما بعد از این مثل یه دستان نا تموم هستیم

در مسیر جدا از هم گام برخواهیم داشت

...زندگی همینه

مانند بادی سرگردان به سرزمین های دور خواهی وزید

من هم برای سالها با گلی پژمرده در دل زندگی خواهم کرد

اگر این زندگیه ...

و از این بعد ، در شبهای جداگونه به خواب میریم

و در روزهای متفاوت از هم بیدار میشیم

و در اندیشه این که هر چیزی یه عشق واقعیه

برای تسلی خود عشق رو در دیگران جستجو خواهیم کرد ، اگرچه بی فایده است

و آرام آرام صدمه خواهیم دید

باید این رو بدونی

که بهترین جا رو برای خاطرات تو کنار گذاشتم

در باغ آشفته قلبم

با رشته هایی از غم در موهایم

و با خورشیدی کم تاب در چشمانم

همیشه در این شهر منتظر تو خواهم ماند

که شاید روزی به اینجا برگردی

مراقب خودت باش ای عشق من

مراقب خودت باش ای عشق حقیقی من