Απονιά [Aponiá]

Κάποτε με λάτρευες με πάθος

λες και ήμουνα θεός

Τώρα με κοιτάζεις αδιάφορα

πως άλλαξε ο καιρός

Σβήσανε τα ίχνη της αγάπης μας

ποιος πίστευε σ αυτό

Γκρέμισες την άτυχη φωλίτσα μας

που σου `πα σ’ αγαπώ

Απονιά μου δείχνεις και φαρμάκι ρίχνεις

Στην καρδιά μου που δε σε μισεί

Πίστεψα σε σένα κι όμως βγήκες ψέμα

Η αγάπη σου ήταν μικρή

Τώρα πια αισθάνομαι σαν ξένος

που τον διώχνουν μακριά

Φεύγω από σένα ξεχασμένος

στη δική σου απονιά

Πέταξες στην άκρη την αγάπη μου

που σου `χα εμπιστευτεί

Έφυγε η χαρά κι ήρθε το δάκρυ

ποιος μπορεί να το σκεφτεί

Πρόδωσες αισθήματα

και άνοιξες αγιάτρευτες πληγές

Ξέχασες το σήμερα αυτά

που ζήσαμε μαζί στο χτες

Απονιά μου δείχνεις και φαρμάκι ρίχνεις

Στην καρδιά μου που δε σε μισεί

Πίστεψα σε σένα κι όμως βγήκες ψέμα

Η αγάπη σου ήταν μικρή

Τώρα πια αισθάνομαι σαν ξένος

που τον διώχνουν μακριά

Φεύγω από σένα ξεχασμένος

στη δική σου απονιά