Cumartesileri parka gidiyor o
bir banka oturuyor
hep aynı kitabı okuyor
yüzü beklemekten grileşmiş
ve bakışları öyle üzgün
ve ezelden beri yalnız
ben burada pencerede oturuyorum
ve sana bakıyorum
uzun zamandır
istiyorum ki
bu tarafa bakasın
bana bir gülesin
ama geçip gidiyorsun
sonunda bir cesaret buluyorum
yola çıkıyorum
onu saatlerce bekliyorum
ama artık buraya gelmiyor
tam derinden hissediyorum
kalbime bir bıçak saplandığını
artık oturmuyorum pencereye
ama sana bakınıyorum
uzun zamandır
hala bekliyorum
buraya bakmanı
bana gülümsemeni
ama bu hiç olmayacak
Cumartesileri parka gidiyorum
onun yerine doğru
oraya bir gül koyuyorum
gül üzgün görünüyor
eski bankın üzerinde
ancak ben gülümsüyorum ona
ve eve dönüyorum