Άμα θες ψηλά να φτάσεις
Και να νιώσεις σαν τον ήλιο
Πρέπει πρώτα ομορφιά μου
Να καείς και σαν τον ίδιο
Και να σπάσεις σε κομμάτια
Και να φτιάξεις άλλα αστέρια
Σαν παιδιά να τα πονέσεις
Μακρυά απ’ τα δυο σου χέρια
Όσες φωτιές κι αν κάψουν την καρδιά μου
Τόσες θ’ανάψουν μες στα όνειρά μου
Τόσες θ’ανάψουν σαν κεριά – αχ Παναγιά μου
Έλα Καύκασε, έλα αγέρα, πάρε με ως την Οδησσό
Που’ χω μάνα και πατέρα και καημό Παράδεισο
Ο Παράδεισος δεν είναι η χαρά της λησμονιάς
Μα ότι χρόνια σε βαραίνει κι ότι πιο πολύ πονάς