Τόπον δὴ ὁρῶ
ἐν ὁνείροις μου
οὗ ὑποδέκονται
μ'ἤδη ὡς ἥρων,
οὗ τὸ πλῆθος πᾶν
περὶ εμοὶ χαίρει,
καί με φωνὴ λέγει
ἦχθαι ὑπò τῆς μοίρᾱς.
Ἔνθα ποθ' ἥξω.
Τὴν ὁδόν πως τελῶ.
Τρόπον εὑρήσω
εᾱ̀ν μέγας ῶ.
Ἀξιῶ τοῦ χρόνου
πᾶν σταδίον οῦν,
μέχρι ἥκω ὅπου
ἀληθῶς πρέπῃ μ'εῖναι.
Νῦν καινῇ ὁδῷ
πρὸς τὴν τύχην μου,
τάχα φανώμενος,
ὅμως παρὰ σ'εἶμι.
Καὶ κίλιοι γ'ἔτων
νῑ́κην ἀξιώσω.
Εἰ αἰῶνα μένοι,
καίτοι ἂν δὴ νῑκῷμι.
Τὰ πάλαι λείψω.
Τὴν ὁδόν πως τελῶ.
Οὐκ, οὔθ' ὑπείξω,
οὔτ' εμαυτὸν απολῶ.
Ἀναβαίνειν δεῖ,
ἀλλ' ἐλπὶς μενεῖ,
πρὶν τὴν πορείᾱν μου
παντελῶς τετελέκω˙
Οὐ' γὰρ κλεῷ ἀλλὰ τῇ αυτοῦ καρδίᾳ
ἥ τοι ἥρω δύναμις μὴν μετρεῖται.
Ὡς ἀστὴρ πῑ́πτων,
τὴν ὁδόν πως τελῶ.
Διὰ τῆς πᾱσης γῆς
κρατήσω βλαβῶν.
Ὅσον ἂν ἀπῶ,
τὴν ὁδὸν καὶ τελῶ,
πρίν με τέλος ὑποδέχῃ
σύπερ ὡς ἥρων.
Διὰ τῆς πᾱσης γῆς
κρατήσω βλαβῶν,
πρίν με τέλος ὑποδέχῃ
σύπερ ὡς ἥρων.